2009 - 't komt wel goed schatje

Kunnen woorden de wereld redden? Zou het zo kunnen zijn dat, als we met z’n allen afspraken om alleen nog positieve termen en optimistische formuleringen te kiezen, deze aardkloot onverhoeds en alsnog zou veranderen in een zonovergoten paradijs, waarin niemand meer iemand oren aannaait en iedereen zingend en elkaar omhelzend door het leven danst?

Het is een aantrekkelijke gedachte na een periode waarin woorden als crisis, omvallen, inkrimpen, rommelbanken, malaise, graaicultuur, dieptepunten en nog meer dieptepunten om het hardst vochten om niet alleen de economie maar ook de gemoedsgesteldheid in een inktzwarte depressie te trekken.
Waarin de Nederlander ook nog eens ‘swaffelen’ (mijn spellingscorrector onderstreept het in venijnig rood) tot woord van het jaar verkoos. Het bijbehorende beeld is minstens zo ontvrolijkend als dat van wanhopige hypotheekbedrogenen en Icesave-pineuten. Wie swaffelt heeft weinig opbeurends aan deze wereld toe te voegen, in daad noch woord.

Als reclameschrijver gebruik ik dagelijks een flinke portie opbouwende, goedgemutste woorden. Er is nog geen bedrijf geweest dat mij heeft ingehuurd zijn product of dienst eens lekker tot de grond toe af te fakkelen en van voor naar achter door het slijk te trekken. Natuurlijk niet. Reclame weet als niets anders de magie op te roepen van betere werelden, mooiere mensen en gelukkiger tijden. En dan kun je heel cynisch gaan doen over dat praatjes geen gaatjes vullen en dat de daad dan ook bij het woord gevoegd moet worden, deep down appelleren die boodschappen toch aan waar we echt van dromen. Stiekem of luidkeels.

Aan de slag dus. Met z’n allen reclame maken voor een positieve wereld, bevolkt door positivo’s die zich slechts uitlaten in positieve oneliners: DNB - Laat je niet in de steek. Bos - Het beste onder de zon. Uw hypotheek of pensioen. - Nooit verrassend. Altijd voordelig. Obama - Omdat je het waard bent. Kortom: ’t komt wel goed schatje*.



*AEG – Appelsientje – vrij naar Kruidvat - L’Oréal - Roosvicee