De lezer heil!!! Wat fijn dat JIJ er bent!
Maar WIE ben je? Een bondgenoot? Een lotgenoot? De tegenpartij? Een toevallige passant? Die Franse artistiekeling van drie blogs verderop (gaat dat zien!)?
De stats geven aan dat dit pasgeboren blog veel wordt bezocht. Jij, de gemiddelde lezer (niet dat jij gemiddeld bent, begrijp me goed, jij bent juist heel speciaal) blijft ruim 5 minuten hangen. Hoera!
WIE ben jij eigenlijk? Maak je bekend. Doe gek en tik eens een stukkie terug. Of maak het echt bont en word VOLGER!
Follow me
Everything is alright
I'll be the one to tuck you in at night
And if you want to leave
I can guarantee
You won't find nobody else like me
[uncle tucker]
Wacht! Misschien moet ik een gelikte mail & winactie* doen? Dat als jij pakweg voor 10 maart mijn VOLGER wordt, dat je dan – ik roep maar wat – een spekpannenkoek wint of een geheel onverzorgd weekend in mijn met houtrot doordrenkte tuinhuis. Best guerrilla, toch? Of een dolgeestig columnpje over een onderwerp van jouw keuze. Is dat wat?
*voorwaarden in de kleine lettertjes
maandag 23 februari 2009
woensdag 18 februari 2009
zaterdag 14 februari 2009
14 februari
- Piepklein bosje rozen?
- Nee. En ook geen hartjeskaars van de Blokker.
- Paar bonbonnetjes dan? Je weet hoe vrolijk ik daarvan word.
- Ik doe er niet aan mee!
- Je bent de saaiste, ongevoeligste, liefdelooste…
- Jij wilt dus geïnstitutionaliseerde romantiek? Getverdemme.
- Kusje?
- Geen denken aan. Morgen ben je de eerste.
maandag 9 februari 2009
Voor jou opa. Met dank aan AH.
De foto van mijn vader staat op een plankje in mijn ‘boudoir’, tezamen met tekeningen, andere afbeeldingen van dierbaren, kaarsjes en meer van dat soort parafernalia. Tegen het fotolijstje leunt sinds een paar dagen een rijtje voetbalplaatjes: spelers van PSV en als eyecatcher het glimmende plaatje met het clublogo. Ze zijn daar neergezet door dochter met de welwillende medewerking van ‘s lands slimste kruidenier. Opa is er niet meer, maar zijn kleindochter is in de paar jaar dat ze hem heeft gekend, doordrongen geraakt van het besef dat voetbal in het algemeen en de Eindhovense club in het bijzonder een grote rol in zijn leven speelden. Wat wil je van een rasechte brabo die in zijn jeugd zelf een niet onverdienstelijk balletjestrapper was, die menigmaal mocht scoren voor het beruchte Marvilde? Nu nog steken wij als we toevallig via radio of tv vernemen dat PSV heeft gewonnen de duimen naar elkaar op en kijken even naar boven: ‘Hé (o)pa, ze hebben het weer geflikt. Gefeliciteerd!’
Dochter heeft verder niks met voetbal of voetballers, maar wat niemand vermag dat vermag AH. De voltallige Nederlandse jeugd zeurt de ouders de oren van de kop om de overwinteringsvoorraden eens flink aan te vullen – er kan toch zomaar opeens 4 meter sneeuw vallen en erwtensoep smaakt ook best in de zomer - want er moeten wagonladingen volslagen onbekende voetballers met vaak onuitspreekbare namen worden binnengeharkt. Die worden dan vervolgens op het schoolplein geruild en verhandeld op een wijze die mij volstrekt ontgaat, maar die er bij dochter toe leidt dat zij ’s ochtends met 134 stuks de deur uitgaat en er ’s middags nog 6 over heeft. En hoewel zij hier absoluut niet onder gebukt lijkt te gaan, leek mij enig onderricht in de kunst van het opportunistisch zaken doen wenselijk. Toen zij dus vorige week een naam in een gloednieuw pakje aantrof die zelfs bij ons een bel deed rinkelen, bedacht ik hardop dat dit het moment was om snoeihard te gaan onderhandelen. Klaas-Jan Huntelaar bleek schaars en was volgens dochter op school dus zeer gewild. Verheugd over haar mooie vangst en vastberaden om er een historische transfer van te maken toog zij naar school…, waar zij het plaatje binnen 12 seconden overdroeg aan een klasgenootje. Niks op het scherpst van de snede, gewoon gratis, voor noppes, omdat het zo’n leuk jongetje is. Wat kon Klaas-Jan haar ook eigenlijk schelen? Ooit voetbalde hij weliswaar bij PSV, maar daar hebben we nu niets meer aan. Nordin Amrabat, Erik Pieters, Danny Koevermans, Carlos Salcido, daar moeten we het van hebben. En zij hebben dan ook de eer om hier in huis te blijven. Op het fotoplankje bij opa.
Dochter heeft verder niks met voetbal of voetballers, maar wat niemand vermag dat vermag AH. De voltallige Nederlandse jeugd zeurt de ouders de oren van de kop om de overwinteringsvoorraden eens flink aan te vullen – er kan toch zomaar opeens 4 meter sneeuw vallen en erwtensoep smaakt ook best in de zomer - want er moeten wagonladingen volslagen onbekende voetballers met vaak onuitspreekbare namen worden binnengeharkt. Die worden dan vervolgens op het schoolplein geruild en verhandeld op een wijze die mij volstrekt ontgaat, maar die er bij dochter toe leidt dat zij ’s ochtends met 134 stuks de deur uitgaat en er ’s middags nog 6 over heeft. En hoewel zij hier absoluut niet onder gebukt lijkt te gaan, leek mij enig onderricht in de kunst van het opportunistisch zaken doen wenselijk. Toen zij dus vorige week een naam in een gloednieuw pakje aantrof die zelfs bij ons een bel deed rinkelen, bedacht ik hardop dat dit het moment was om snoeihard te gaan onderhandelen. Klaas-Jan Huntelaar bleek schaars en was volgens dochter op school dus zeer gewild. Verheugd over haar mooie vangst en vastberaden om er een historische transfer van te maken toog zij naar school…, waar zij het plaatje binnen 12 seconden overdroeg aan een klasgenootje. Niks op het scherpst van de snede, gewoon gratis, voor noppes, omdat het zo’n leuk jongetje is. Wat kon Klaas-Jan haar ook eigenlijk schelen? Ooit voetbalde hij weliswaar bij PSV, maar daar hebben we nu niets meer aan. Nordin Amrabat, Erik Pieters, Danny Koevermans, Carlos Salcido, daar moeten we het van hebben. En zij hebben dan ook de eer om hier in huis te blijven. Op het fotoplankje bij opa.
Abonneren op:
Posts (Atom)
