Lag hij voor een raam en zag hij ze lichtjes fladderend aan zich voorbijtrekken? Was hij nog in staat vanaf een terras zelf vast te stellen dat de dag was aangebroken? Een week of twee geleden durfden wij vrouwen het aan ons voor het eerst in het seizoen in een zomers rokje te hullen en onze winterblanke benen aan de zon en de blikken van onze medemens bloot te stellen.
Voorheen ging dat bij mij met schroom en aarzeling gepaard. Is het echt al warm genoeg? Loop ik niet compleet voor gek met die melkflessen? Sinds Martin Bril een aantal jaren geleden een naam gaf aan de eerste echte voorjaarsdag, maakte het me opeens veel minder uit. Het is lente en ik heb een zwierig rokje. Voorwaarts, de straat op. Laat ze kijken. Laat ze lachen. Laat ze fluiten. Kan mij het schelen. Het is rokjesdag!
Bril is dood. Nooit meer een nieuw verhaal dat in een o zo alledaagse sfeer ragfijn de menselijke eigenaardigheden blootlegt. Nooit meer een nieuw vrolijk of tot nadenken stemmend inzicht van de meester van de column. Rokjesdag komt volgend jaar gewoon weer terug. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.
donderdag 23 april 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ja, erg he, Bril is een van mijn favo schrijvers. En over rokjesdag gesproken, hoe stom toevallig was dit bericht dan gisteren:
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.nu.nl/lifestyle/1953266/helft-vrouwen-ziet-op-tegen-rokjesdag.html
Vanavond bij DWDD: hele uitzending over Bril, met allemaal vrienden van hem. Hoog snif-gehalte!
Hi Suzanne,
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie en de link. Gedeelde aarzeling dus over rokjesdag, maar dankzij Bril springen we er toch wat frivoler mee om.
DWDD gezien. Was mooi.